Τα Ντολμαδάκια

Γενικά τα φαγητά εδώ στην Ελλάδα ήταν διαφορετικά από αυτά της χώρας μου. Όχι πως αυτό ήταν σοβαρό πρόβλημα.

Καμιά φορά όμως ήταν πρόβλημα.

Όπως λόγου χάριν με τα λαδερά. Να κολυμπάνε μέσα στο λάδι και να μην μπορούμε να τα φάμε.

Δεν χρησιμοποιούσαμε τόσο πολύ λάδι στα φαγητά μας στην πατρίδα μου και πάντως καθόλου ελαιόλαδο, που μας ήταν σχεδόν άγνωστο, εξωτικό.

Χρησιμοποιούσαμε σησαμέλαιο, σογιέλαιο, βαμβακέλαιο, καλαμποκέλαιο και τέτοια. Και σε μικρές ποσότητες μάλιστα.

Αντε λοιπόν να φας μετά φασολάκια μέσα σε μια ελαιοθάλασσα.

Βέβαια την απέχθεια μας αυτή για ορισμένα φαγητά δεν τη δείχναμε. Απεναντίας μάλιστα. Προσπαθούσαμε να την κρύψουμε ή στη χειρότερη περίπτωση να την … πως το λένε;

Να έτσι. Όπως την έπαθα κάποτε με κάτι ντολμαδάκια:

Δεν ήταν ότι ήταν κι αυτά καταλαδωμένα. Ηταν που δεν ήξερα τι ήταν. Ποτέ δεν τα είχα ξαναδεί στη ζωή μου.

Τι να κάνω όμως, η ψυχή μου το ξέρει πως, τα έφαγα!

Φαίνεται ότι η προσπάθειά μου αυτή έγινε αντιληπτή κι με ρώτησαν αν μου άρεσαν.

Κι εγώ που φοβήθηκα ότι κατάλαβαν την δυσφορία μου προσπάθησα πονηρά να την καλύψω.

-Μα τι λέτε; Πολύ ωραία. Με διπλωματικό χαμόγελο.

-Α, σου άρεσαν!

Και μου έφεραν αλλα τόσα ντολμαδάκια.

Και τα έφαγα.